دکتر ولی نعمتی، مدرس دانشگاه و متخصص گردشگری و اکوتوریسم در این کارگاه آموزشی با اشاره به تعریف گردشگری گفت: به طور کلی مسافرت تفریحی گردشگری گفته می شود . هر چند که در سال‌های اخیر شامل هرگونه مسافرتی می‌شود که شخص به واسطه آن از محیط کار یا زندگی خود خارج شود.
وی ادامه داد: واژه گردشگر از زمانی پدید آمد که افراد طبقه متوسط اقدام به مسافرت کردن نمودند. از زمانی که مردم توانایی مالی بیشتری پیدا کردند و سطح رفاه اجتماعی افزایش یافت طول عمر انسانها نیز زیاد شد و این امر یکی از دلایل ازدیاد سفرهای برون شهری را فراهم آورد. توریسم هم به نقل از سازمان جهانی جهان گردی پدیده ای اجتماعی، فرهنگی، تجاری بوده که مستلزم جابجایی مردم به مکانی غیر از محل سکونت و کار خود است.
این مدرس دانشگاه افزود: اغلب گردشگرها بیش تر از هر چیز به آب و هوا، فرهنگ و طبیعت مقصد خود علاقه‌مند هستند و بیشتر مردم مرفه برای رسیدن به اهداف زیر به مناطق دوردست سفر می کنند: دیدن ساختمان‌های معروف و آثار هنری، آموختن زبان‌های جدید و چشیدن غذاهای متفاوت. آشنایی با اداب و سنن و استفاده از مناظر طبیعی. گردشگری سازمان‌یافته امروزه یک صنعت بسیار مهم در تمام جهان است.
نعمتی در تعریف اکوتوریسم بیان کرد: اکوتوریسم عبارت است از مسافرت مسئولانه و مبتنی بر اصول پایداری به نواحی طبیعی به منظور بهره گیری معنوی و ارضای نیازهای روحی و روانی به گونه ای که با شناخت و کسب آگاهی و احترام به نظام ارزش های مردم محلی توام باشد و به محافظت از نواحی طبیعی و ارتقای رفاه جامعه میزبان کمک کند.
وی در مورد هدف از اکوتوریسم گفت: هدف در اکوتوریسم به معنای واقعی آن، توسعه حرفه های بومی و سنتی برای کسب درآمد ساکنان محلی است و لذا تفرج کننده یا گردشگر می باید نیاز خود را از آن محل تأمین کند و تا حد ممکن با آگاهی قبلی از آن محیط خود را به لحاظ فرهنگی، نوع پوشش و حتی رفتار اجتماعی به جامعه میزبان نزدیک کند تا بتواند به عنوان میهمانی خوب، قلمداد شده و از لذت سفر به طور کامل بهره مند شود.
این متخصص گردشگری در زمینه آموزش گردشگر اظهار کرد: مسلم است که برای تحقق اهداف اکوتوریستی، اطلاع رسانی به گردشگران (خصوصاً گردشگران ناآشنا) و آموزش آنها قبل از سفر در اولویت قرار دارد، چراکه هم باعث کاهش صدمات و خسارات برای گردشگر و هم سبب رضایتمندی جامعه میزبان خواهد شد.
نعمتی وظایف دولت در خصوص گردشگری و اکوتوریسم را تعیین سیاستهای ملی اکو توریسم، تدوین استراتژی توسعه صنعت اکو توریسم، دولت نقش تدوین و تصمیم سازی و تصمیم گیری و ارایه مقررات و قوانین و قراردادهای اجتماعی را به عهده دارد،تدوین راهنما و دستورالعمل برای اکو توریسم، نظارت و بررسی و اجرای پایش اثرات منفی احتمالی،ایجاد بستر مناسب توسعه با فراهم کردن زیر ساخت های لازم و برقراری ثبات سیاسی و اقتصادی، آموزش: بهبود سطح اموزش طبیعت گردی جهت همه گروه های سنی، مشارکت افراد: افزایش موقعیت های مناسب جهت مشارکت بومیان در امور گردشگری و تصمیم گیری , فعالیت اقتصادی،قابلیت پایداری: بررسی نیازهای شغلی و حرفه ایی مجریان و توسعه روش جهت پایداری ان، رعایت تساوی حقوق: تضمین رعایت تساوی حقوق جهت دستیابی به فعالیتهای طبیعت گردی و معرفی و قابلیتهای کشور به عنوان مقصدی مناسب برای اکوتوریسم، عنوان کرد.
وی در مورد نتایج اکوتوریسم بیان کرد: یکی از مهمترین نتایج این نگرش به گردشگری و طبیعت گردی، ایجاد اشتغال برای ساکنان بومی منطقه (جامعه عشایری و روستایی) و کسب در آمد برای آنان است که از این طریق ساکنین منطقه ترغیب به حفظ محیط زیست، آداب و رسوم و آنچه برای گردشگران جذاب است، می شوند. به این ترتیب اکوتوریسم می تواند در حفظ و پاسداری محیط زیست طبیعی و انسانی و همچنین توسعه پایدار تاثیرگذار باشد.